மலர்

மலரை பறித்து
கடவுளுக்கு சூடினாலென்ன
கல்லறையில் வைத்தாலென்ன
மலருக்கு அது மரணமே!

ஈகோவை குறைப்பது எப்படி? (இதனால் மிகுந்த பாதிப்படைகிறோனோ என்று எனக்கே சந்தேகமாக உள்ளது)?

ஒரு விஞ்ஞானி ஒரு முக்கியமான ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஒரு மனிதனை போலவே இன்னொரு மனிதனை உருவாக்கும் முயற்சி தான் அந்த ஆராய்ச்சி. தலையில் இருக்கும் முடியில் இருந்து விரல் நகம் வரை அப்படியே ஒரு மனிதனை உருவாக்குவது தான் அவருடைய லட்சியம்.

பல ஆண்டுகள் முயற்சிக்கு பின் அவர் அதில் வெற்றியும் கண்டு விட்டார். தன்னுடைய திறமை, அறிவு, கடும் உழைப்பு அனைத்தும் வீணாகவில்லை எனவும் தனக்கு அந்த கலை வந்து விட்டது எனவும் நம்பினார்.

அவர் தன்னை போலவே தோற்றமுடைய ஒரு உருவத்தை உருவாக்கினர். எது போலி எது அசல் என யாராலும் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு அவரது கண்டுபிடிப்பு அவ்வளவு துல்லியமாக இருந்தது.

ஒருநாள் வெளியில் செல்லும் போது ஒரு விசித்திரமான மனிதனை கண்டார். அந்த மனிதனுக்கு எதிர்காலத்தை கணிக்கும் சக்தி இருந்தது. அவர் அந்த விஞ்ஞானியிடம், "உன் மரணம் நெருங்கிவிட்டது. உன்னை அழைத்துச் செல்ல மரண தேவன் இரண்டு நாட்களில் உன்னை தேடி வருவான்" என கூறினார்.

அதிர்ச்சியடைந்த விஞ்ஞானி ஒன்றும் பேசாமல் அவரை கடந்து சென்று விட்டார். அந்த வினோத மனிதன் கூறியதில் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும் சிறிது பயம் தனக்குள் இருப்பதை விஞ்ஞானியால் நன்றாகவே உணர முடிந்தது.

நெடு நேரம் யோசித்து ஒரு வழி அறிந்தார். தன்னை போலவே 12 உருவங்களை செய்து வைத்தால், ஒருவேளை அந்த வினோத மனிதன் சொன்னது போல மரண தேவன் வந்தாலும் குழம்பிவிட வாய்ப்புள்ளது என எண்ணி மறுநாள் அந்த வேலையை தொடங்கினார்.

அந்த வினோத மனிதன் கூறிய இரண்டு நாட்கள் கெடுவுக்குள் தன்னை போன்ற 12 மனிதர்களை உருவாக்கி விட்டார்.

அன்று அவரது மரண நாள். மரண தேவன் அவரை அழைத்து செல்ல வந்து விட்டான். அவரையும் சேர்த்து 13 பேர் அவருடைய ஆராய்ச்சி கூடத்தில் உலாவிக் கொண்டிருந்தனர்.

குழப்பமடைந்த மரண தேவன் வெளியே திரும்பிவிட்டான். இரண்டு மணி நேரம் கழித்து மறுபடியும் வந்தான். இன்னும் அந்த 13 மனிதர்களும் அந்த ஆய்வு கூடத்தில் உலாவிக் கொண்டு தான் இருந்தனர்.

மரண தேவன், " ஐயா! உங்கள் கண்டுபிடிப்பை நான் பாராட்டுகிறேன். உங்களை போலவே 12 மனிதர்களை உருவாக்கி விட்டீர்களே!! இதற்கு உங்களுக்கு எவ்வளவு நாட்கள் தேவைப் பட்டது?" என்று கேட்டான்.

ஆனால் விஞ்ஞானி உட்பட யாரும் அவனை திரும்பிக் கூட பார்க்கவில்லை. மரண தேவன் தொடர்ந்தான்.

"ஐயா!! நீங்கள் அறிவியலில் சிறந்த மேதையாக இருக்கலாம், உங்கள் கண்டுபிடிப்பு மிகத்துல்லியமாக இருக்கலாம். ஆனால் நான் உங்கள் வேலையில் ஒரு சிறு பிழை இருப்பதை கண்டு பிடித்துவிட்டேன், பெரியதாக ஒன்றும் இல்லை. சிறிய பிழை தான்" என்றான்.

அவ்வளவு தான்.

உண்மையான மனிதனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது. அந்த கோபம் அவருடைய ஈகோவை டச் பண்ணிவிட்டதால், அவர் திரும்பி மரண தேவனை பார்த்தார்.

"அதற்கு வாய்ப்பே இல்லை.. என்ன தவறு என்று கூறுங்கள் பார்க்கலாம்.." என்றார்.

உடனே மரண தேவன், "ஏற்கனவே தாமதமாகி விட்டது. வாருங்கள் போகலாம்" என்று கூறி அவரது கையை பிடித்து அழைத்து சென்று விட்டான்.

ஈகோ:

'நான் சிறப்பானவன்'

'நான் அவனை/அவளை விட எல்லா. விதத்திலும் சிறந்தவன்,அறிவாளி'

'நான் அவனை/ அவளை விட அழகாக இருக்கிறேன்'

' மற்றவரை விட நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்'

போன்ற எண்ணங்கள் தான் ஈகோ எனப்படும் தற்பெருமை.

ஈகோ உடையவர்கள் , மற்றவர்கள் தன்னை அதிகமாக மதிக்க வேண்டும் என்று எப்போதும் நினைப்பார்கள். தோல்வியை விரும்பமாட்டார்கள். தனக்கு தான் எங்கும் முன்னுரிமை இருக்க வேண்டும் போன்ற எண்ணங்களை கொண்டவராக இருப்பார்கள்.

ஈகோவை குறைப்பது எப்படி??

ஒரே ஒரு குட்டிக் கதை..

ஒரு ஊரில் ஒரு தாத்தாவும் பேரனும் வசித்து வந்தனர். தாத்தா சொந்தமாக தோட்டம் வைத்திருந்தார். அதில் பலவகையான காய்கறிகளும் பழங்களும் விளைய வைத்து ஊருக்குள் சென்று விற்று வருவார். அதில் கிடைக்கும் பணத்தை வைத்து இருவரும் வாழ்ந்து வந்தனர். சிறுவன் 6 ஆம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

பள்ளியில் இருந்து வீட்டிற்கு வந்தவுடன் சிறிது நேரம் விளையாடுவான். பிறகு தன்னால் இயன்ற சிறு உதவிகளை தாத்தாவிற்கு செய்வான்.

தினமும் இரவு உணவு முடித்து உறங்கும் போது தாத்தா அவனுக்கு தினமும் கதைகள் சொல்லுவார். அதை கேட்டுவிட்டு தூங்குவது தான் அவனது வழக்கம்.

அவ்வாறு ஒரு நாள் உணவு முடித்துவிட்டு படுத்தவுடன் வழக்கம் போல பேரன் தாத்தாவிடம் கதை கூறும் படி கேட்டான்.

தாத்தா, " தினமும் நான் உனக்கு நிறைய கதைகள் கூறுகிறேன் அல்லவா? இன்று நான் கதை சொல்ல போவதில்லை. மாறாக உன்னிடம் ஒரு கேள்வி கேட்கிறேன். பதில் கூற முயற்சி செய்" என்கிறார்.

"கேளுங்கள் தாத்தா!"என்று கூறினான் சிறுவன்.

"நம்மிடையே உள்ள குணங்களை இரண்டு விலங்குகளாக பிரிக்கலாம். அதாவது நல்ல பண்பு, பாசம், நேசம், மனிதத்தன்மை, உண்மை, சகிப்புத்தன்மை, அமைதி, பொறுமை போன்ற குணங்களை கொண்டது ஒரு விலங்கு. கோபம், பொறாமை, பொய், அகங்காரம், தலைக்கனம், ஆணவம், 'தான் மட்டுமே எல்லாம்' என நினைக்கும் ஈகோ போன்ற குணங்களை கொண்டது மற்றோரு விலங்கு" என்று கூறிக் கொண்டிருந்தார்.

"என்ன தாத்தா கேள்வி கேட்பதாக கூறிவிட்டு கதை சொல்வது போல சொல்கிறீர்கள்" என்றான் சிறுவன்.

"அவசரப்படாமல் பொறுமையாக கவனி. நான் கேட்பேன்" என்று கூறி விட்டு தொடர்கிறார்.

"நம்முள் இந்த இரண்டு விலங்குகளும் உள்ளன. இது இரண்டும் சண்டையிட்டுக் கொண்டால் எந்த விலங்கு ஜெயிக்கும்??" என்று கேட்டார்.

பேரனுக்கு என்ன சொல்வதென்று விளங்கவில்லை.

"எனக்கு தெரியவில்லை தாத்தா நீங்களே கூறுங்கள்" என்று கேட்டான்.

அதற்கு, "நாம் எந்த விலங்கிற்கு அதிகமான உணவு கொடுத்து வளர்கிறோமோ அது தான் ஜெயிக்கும்" என்றார்.

1. நமக்கு நடக்கும் நல்லவை, கெட்டவை, நம்முள் இருக்கும் நல்ல குணங்கள், தீய குணங்கள், நமது எண்ணங்கள் எல்லாமே நம்மால் மட்டுமே உருவாக்கப்படுபவை.
2. எப்போதும் நல்லதையே நினைப்போம், செய்வோம், நல்லதே நடக்கும்.
3. நம்மை பற்றி யாரும் கேட்காதவரை, எதுவும் கூறாமல் இருப்பது நல்லது. நம்மிடம் நல்ல பண்புகள் இருக்கலாம்.
4. மற்றவர்களை விட நாம் சிறப்பானவராகவும் இருக்கலாம். ஆனால் பிறர் கேட்காதவரை, நாம் நம்மை பற்றி கூறுவது பயனற்ற ஒன்று.
5. படிப்பில் முதலில்வந்த ஒரு மாணவரிடம் பேசும் போது, அவர் எப்போதும் தன்னை தாழ்த்தி தான் பேசுவார். இல்லை உண்மையாகவே உனக்கு திறமை உள்ளது என யாரேனும் கூறினால், அவர்கள் வெளியில் அதை மறுத்தாலும் உள்ளுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.
6. எல்லோரும் இது போல தான். அதனால் யாரேனும் நம்மை பாராட்டினால்(ஐஸ் வச்சா கூட) சிரித்து விட்டு நன்றி கூறிவிட்டு கடந்து சென்றால் அது அப்போதே மறந்துவிடும்.
7. தவறு நம்முடையதாக இருந்தால் நம்மை விட சிரியவராக இருந்தாலும் ஈகோ பார்க்காமல் மன்னிப்பு கேட்க பழக வேண்டும்.
8. ஒருவர் நம் தவறை சுட்டிக்காட்டினால் வாய்ப்பே இல்லை என்று எண்ணாமல் அந்த தவறை எப்படி சரி செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணம் தான் முதலில் வர வேண்டும்

கடைசியாக,

"விரைவில் உனக்கு பட்டாபிஷேகம் செய்து முடி சூட்டலாம் என நினைக்கிறேன்" என தசரத மன்னன் ஸ்ரீராமரிடம் கூறும் போது, ஸ்ரீராமருடைய முகம் எப்படி இருந்ததோ ('அன்றலர்ந்த தாமரை மலர் போல' என்பது இங்கு தான் வரும் என நினைக்கிறேன்), அப்படியே தான் " நீ ஈரேழு ஆண்டுகள் வனவாசம் செல்ல வேண்டும்" என்று கூறும் போதும் இருந்ததாம்.

அது போல, நாமும் "நாம் தான், நமக்கு தான்" என்று நினைக்காமல் நடந்து கொண்டால் சிறப்பாக இருக்கும் என என் தமிழ் ஆசிரியர் 10ஆம் வகுப்பில் கம்பராமாயணம் நடத்தும் போது கூறிஇருக்கிறார். நமக்கு அது கொஞ்சம் கஷ்டம். இருந்தாலும் முயற்சி செய்யலாம்.