ஊஞ்சல் (படித்ததில் பிடித்தது)

 

பலாப் பழ ஆசையும் பாபுவின் மானமும்

 

பலாப் பழ ஆசையும் கப்பலேறிய ஓகில் பாபுவின் மானமும்

நகைச்சுவை கட்டுரைகள்

By கல்யாணராமன் On Jun 12, 2020  452 2

  ஓகில் பாபுவுக்குப் பலாப் பழம் என்றால் உயிர். ஆனால், பாவம், அவர் உயிருக்கு உயிராக நேசித்த பலாப்பழமே உயிரினும் மேலான மானம், மரியாதை எல்லாம் கப்பலேறக் காரணமாக இருக்கப் போகிறது என்பதை அவர் அறிந்திருக்க வில்லை.
                     
மூட்டை முடிச்சுடன் ஒரு பெரிய பலாப் பழத்தையும் தூக்கிக் கொண்டு மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க, நடக்க முடியாமல் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தார் ஓகில் பாபு. மனிதருக்கு இரட்டை நாடி சரீரம். கையை வீசிக் கொண்டு விச்ராந்தியாக நடந்தாலே ஐந்து நிமிடத்தில் அவருக்கு மூச்சிறைக்க ஆரம்பித்து விடும். நன்கு உண்டு, உறங்கி, உடல் உழைப்பு என்றால் என்ன என்றே தெரியாது வளர்ந்த ராஜா வீட்டுக் கன்றுக் குட்டி.  பணக்கார வீட்டுப் பிள்ளை. வங்காளத்தில் பத்ர லோக் என்பார்கள். மேட்டுக் குடியினர் என்று பொருள். அப்பேர்ப் பட்ட ஒரு குடும்பத்திலிருந்து வந்த அவர்தான் இன்று இப்படி நிறைமாத கர்ப்பிணி போல் நடக்க முடியாமல் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்.

வீட்டை விட்டுக் கிளம்பும்போதே அவர் மனைவி சொன்னாள். “பேசாமல் ஸ்டேஷனுக்கு வண்டி வைத்துக் கொண்டு போய் விடுங்களேன் ஜி. வண்டி சத்தம் எவ்வளவுதான் ஆகிவிடப் போகிறது?”

“வண்டியும் வேண்டாம், சண்டிக் குதிரையும் வேண்டாம். இந்த சாமானெல்லாம் எவ்வளவு எடை இருக்கப் போகிறது? ராம் பாபுவின் கரும்புத் தோட்டத்தின் குறுக்கே புகுந்து பொடி நடையாகப் போனால், ஐந்தே நிமிஷம். அதெல்லாம் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்” என்று ஜம்பமாகக் கூறி விட்டு, தலையிலும் தோளிலுமாக சாமான்களைத் தூக்கிக் கொண்டு இரண்டு கைகளிலும் பலாப்பழத்தை ஒரு கைக்குழந்தை போல்  ஏந்திக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தார்.    

எதிரே வந்து கொண்டிருந்த  கிராமத்துவாசி கேட்டார்.
“என்ன ஓகில் பாபு, ஊருக்குக் கிளம்பிட்டீங்களா? மகளைப் பார்க்கவா?”

“ஆமாம், ஆமாம். இங்கே பாருங்க. பலாப்பழம் கூட கொண்டு போயிட்டிருக்கேன்”

” நான் வேண்டுமானால், கொஞ்சம் உதவி செய்யட்டுமா?”

“இருக்கட்டும், இருக்கட்டும்” என்று அவரைக் கையமர்த்தி விட்டு, நடையைத் தொடர்ந்தார்.

கல்கத்தாவில் இருக்கும் நிறை மாத கர்ப்பிணியான அருமை மகளுக்காக பலாப்பழம் வாங்கியிருந்தார். அவரைப் போலவே அவர் மகளுக்கும் பலாப்பழத்தின் மீது கொள்ளை ஆசை. இருக்காதா பின்னே. என் மகளாயிற்றே, என்று பெருமைப்பட்டுக் கொள்வார்.

ஒரு வழியாக ரயில்வே ஸ்டேஷனும் வந்தது. மூட்டை, முடிச்சுகள், பழம் எல்லாவற்றையும் ரயில் பெட்டியில் ஏற்றி விட்டுத் தானும் ஏறிக் கொண்டார். உட்கார்ந்து, ‘அப்பாடா’ என்று ஒரு பெரு மூச்சு விட்டார். ரயில் தஸ் புஸ் என்ற சத்தத்துடன் மலைப் பாம்பு மாதிரி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நகர ஆரம்பித்தது. நடந்து வந்த களைப்புத் தீர கூஜாவைத் திறந்து கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்துவிட்டு, அக்கம் பக்கம் சக பயணிகள் இருக்கிறார்களா என்று பார்த்தார். எதிர்த்த பெஞ்சில் ஜன்னல் ஓரமாக ஒரு நகரத்து இளைஞன் உட்கார்ந்திருந்தான். அவர்கள் பெட்டியில் வேறு யாரையும் காணோம்.

“கொல்கொத்தா போறீங்களா ஜீ?” என்று கேட்டார். அவனோ, பதில் ஏதும் பேசாமல் “ஆம்” என்று தலையை மட்டும் ஆட்டி விட்டு ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டான்.

“சரிதான். கொல்கொத்தா பாபு ஸ்டைல் போடுகிறார் போலிருக்கு. இந்தப் பட்டணத்துக்காரர்களே இப்படித்தான். கிராமத்துக்காரன் என்றாலே அப்படி ஒரு இளப்பம். இருக்கட்டுமே. இவர் பேசாவிட்டால் எனக்கென்ன ஆச்சு?” என்று இவரும் முறுக்கிக் கொண்டு உட்கார்ந்தார்.  ‘ஆகட்டும் போகட்டும், அவரைக் காய் காய்க்கட்டும்; தம்பி பிறக்கட்டும்; தம்பட்டங்காய் காய்க்கட்டும்; அவனுக்குக் கல்யாணம் ஆகட்டும்; உன்னைக் கூப்பிடுகிறேனா பார்’ என்ற ஒரு எகத்தாளம் கலந்த வீறாப்பு.

ரயில் கிளம்பி ஐந்து நிமிடம் ஆயிற்று. சிறிது கண்ணயரலாமா என்று எண்ணியவருக்குத் திடீரென்று ஒரு சந்தேகம். ரயில் பெட்டியின் தடதடா சத்தத்தின் கூடவே ஒரு கடமுடா சத்தமும் கேட்டது. கூர்ந்து கவனித்த அவர் அந்த கடமுடா சத்தம் தன் வயிற்றிலிருந்துதான் வருகிறது என்று புரிந்து கொண்டார். “ஓகோ, காலையிலிருந்து ஒன்றுமே சாப்பிடவில்லை அல்லவா, அதுதான் இப்படி” என்று நினைத்துக் கொண்டார்.

ஸ்டேஷனுக்குக் கிளம்புவதற்கு முன் அவர் மனைவி மாசேர் ஜோல் (மீன் குழம்பு) பண்ணி இருந்தாள். “சாப்பிட்டு விட்டுப் போங்கோ ஜி” என்று ரொம்பவும் உபசாரம் செய்தாள். இவர்தான் முதல் நாள் நடந்த ஏதோ ஒரு பிணக்கை மனதில் வைத்துக் கொண்டு “எனக்குச் சாப்பாடும் வேண்டாம் ஒன்றும் வேண்டாம்” என்று வீம்பாகக் கூறிவிட்டுச் சாப்பிடாமலேயே கிளம்பி விட்டார். ஒரு வேளை சாப்பிடாவிட்டால் என்ன  உயிரா போய் விடும் என்று வைராக்கியத்தோடு இருந்தவருக்கு  இப்போது இத்தக் கடமுடா சத்தம் வயிற்றைக் கலக்கியது! ஹ்ம்… வறட்டுக் கௌரவத்துக்கு வம்படியாகக் கொடுத்த விலை என்று எண்ணிக் கொண்டு, மேல் துண்டால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார்.

காலி வயிறு சும்மா இராமல் அடம் பிடித்தது. இந்தக் கதை நடந்த காலகட்டத்தில்(1909), பாரத வர்ஷத்தில் பிரிட்டிஷ் ராஜாங்கம் கொடி கட்டிப் பறந்தது கொண்டிருந்தது. அப்போதெல்லாம், இப்போது போல, பயணங்களின்போது கொறிக்க சிப்ஸ், குக்கீஸ், மிக்ஸர் போன்ற நொறுக்குத் தீனிகள் எதுவும் கிடைக்காது. ஹல்திராமும் பிக்கானீர்வாலாவும் தோன்றியிருக்காத ஒரு சமயம். பெரிய ஸ்டேஷன்களில் மட்டும் வாழைப் பழம், ஆரஞ்சு, சாத்துக்குடி, சப்போட்டா, திராட்சை போன்ற பழங்கள் கிடைக்கும். அவற்றை வாங்கிச் சாப்பிட்டுப் பசியாற்றிக் கொள்ள வேண்டியதுதான். ஆகையால், வீட்டிலிருந்தே ஏதாவது உணவு தயாரித்துக் கொண்டு வர வேண்டும். இல்லையென்றால், பிண்டம் பெருங்காயம்தான். அதுதான் இப்போது ஓகில் பாபுவின் விஷயத்தில் நடந்து கொண்டிருந்தது.

பெரிய ஸ்டேஷன்களில்தான் பழங்கள் கிடைக்கும் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தவருக்குப் பொறி தட்டியது. கையிலே வெண்ணெயை வைத்துக் கொண்டு நெய்க்காக யாரும் அலைவார்களோ? ஆட்டுக் குட்டியைத் தோளிலே போட்டுக் கொண்டு ஊர் எங்கும் தேடின கதையாக, இவ்வளவு பெரிய பலாப் பழத்தை உடன் கொண்டு வந்து விட்டு, வாழைப் பழத்துக்கும் சாத்துக்குடிக்கும் ஏங்கிக் கொண்டிருக்கிறாயே ஓகில் பாபு என்று தன்னைத் தானே கடிந்து கொண்டார்.

திறந்தார் பெட்டியை. எடுத்தார் கத்தியை. பழத்தை வெட்டப் போனவர் ஒரு கணம் தாமதித்தார். அருமை மகளுக்காக வாங்கி வைத்திருந்த பழத்தை நாம் சாபிட்டு விட்டால், அப்புறம் அவளுக்கு என்னத்தைக் கொடுப்பது? மயங்கினார். தயங்கினார். இறுதியில், வைராக்கியம் தோற்றது. பசியே வென்றது. ‘சரி சரி, நாமென்ன முழு பழத்தையுமா சாப்பிடப் போகிறோம்? ஒரே ஒரு சுளை. அவ்வளவு தானே’ என்று, குற்ற உணர்ச்சியில் குறுகுறுத்த மனதை அடக்கினார்.

அது மட்டுமில்லை.  அவர் பலாச்சுளையைச் சாப்பிட விரும்பியதற்கு இன்னொரு காரணமும் இருந்தது. முதல் நாள் அடுத்த டவுனுக்குப் பழம் வாங்கச் சென்றிருந்தபோது,  பழக் கடைக்காரன் தன் கடைப் பழத்தை ஆஹா ஓஹோ என்று ஏகத்துக்கும் புகழ்ந்து தள்ளினான்.

“பாபுஜி, என் கடைப் பழம் தேனாக இனிக்கும் தெரியுமா?” என்றான். “இந்தப் பிராந்தியத்திலேயே என் கடை தான் பிரசித்தம். யாரை வேண்டுமானாலும் கேட்டுப் பாருங்கோ ஜி” என்று உதார் விட்டான். என்ன ஒரு வில்லத்தனம்! இவன் சொன்னான் என்பதற்காகப் பெருந்தனக்கார ஓகில் பாபு தெருவில் போகிறவன் வருகிறவனை எல்லாம் நிறுத்தி அந்தப் பிராந்தியத்திலேயே சிறந்த பழக்கடை எது என்று  சர்வேயா எடுக்க முடியும்?  

“இதை வேண்டுமானால் சாப்பிட்டுப் பாருங்கோ ஜி” என்று ஏற்கெனவே வெட்டி வைத்திருந்த ஒரு பழத்தின் சுளையை எடுத்து நீட்டினான். அவன் கையிலிருந்து வாங்கிச் சாப்பிட அருவருத்துக் கொண்டு “இருக்கட்டும், இருக்கட்டும்” என்றார். 

“நான் வாங்கும் பழம் நன்றாக இல்லை என்றால், என்ன செய்யலாம்?” என்று மிரட்டும் தொனியில் அதட்டலாகக் கேட்டார்.

“நீங்க வாங்கற பழம் உங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா, அதற்குப் பதிலாக இரண்டு பழம் தரேன் ஜி. அதுவும் இலவசமாக!” என்றான். என்ன ஒரு சவடால் பேர்வழி! ஆனால் அந்த டீல் அவருக்குப் பிடித்திருந்தது.  

பழம் வாங்காமல் அவரும் போவதாக இல்லை. விற்காமல் கடைக்காரனும் விடுவதாக இல்லை.

சுவையாக இல்லாத ஒரு பழத்துக்குப் பதிலாக, சுவையே இல்லாத இரண்டு பழங்கள் கிடைத்தால், அவற்றை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது என்று அவருக்குத் தோன்றவில்லை. சும்மா கிடைப்பதை விடுவானேன் என்ற எண்ணம்தான் மனதில் மேலோங்கி இருந்தது. கழுதை விஷ்டை கை நிறைய கிடைக்கும்போது வேண்டாம் என்பானேன், பின்னர் மனம் வெதும்பிச் சாவானேன்? ஊறுகாய் போட இல்லை யென்றாலும், உரமாகவாவது உபயோகிக்கலாமே (க.வி.யை த்தான்) என்று பிராக்டிகலாக யோசித்தார்.  வாயெல்லாம் பல்லாக “சரி” என்றவரின் தலையில், கடையில் இருந்ததிலேயே பெரிய பலாப் பழத்தைக் கட்டினான் கடைக்காரன்.

‘ஆட்டி அலைத்துக் காசு வாங்கினேன்; செல்லுமோ செல்லாதோ? அதைக் கொண்டு எருமை வாங்கினேன்; ஈனுமோ, ஈனாதோ?’ என்று சந்தேகத்தால் அலைக்கழிக்கப் பட்டுக் கொண்டிருந்தார் ஓ.பாபு.

இப்பொழுது அந்தப் பழத்தைச் சுவைத்துப் பார்த்து விட வேண்டியதுதான். நன்றாக இருந்ததோ, கடைக்காரன் பிழைத்தான். இல்லாமல் போயிற்றோ, கடைக்காரன் தொலைந்தான். இந்த ஓகில் பாபுவை என்னவென்று நினைத்துக் கொண்டான் அந்த ஏமாற்றுப் பேர்வழி? சும்மா விட்டு விடுவேனா என்ன?  ஒன்றுக்குப் பதிலாக இரண்டு பழங்களை இலவசமாகக் கறந்து விட மாட்டேன், கறந்து. ஓகில் பாபுவோ, கொக்கோன்னானாம்!

இப்படியாக எல்லாவித சமாதானங்களையும் கூறி, குறுகுறுத்த மனச் சாட்சியை அடக்கி வைத்தார். இறுதியில், பழத்தை மெல்ல மெல்ல லாவகமாக அறுத்து, ஒரு சுளையைத் தனியே எடுத்தார். கையை நீட்டி, பலாச்சுளையின் அழகைப் பார்த்து ரசித்தார். அதன் மீது விழுந்த சூரிய ஒளியில் அது மஞ்சளும் வெள்ளையுமாக ஜாஜ்வல்யமாக ஜொலித்தது. காய்ந்த மாடு கம்பில் விழுந்த மாதிரி பகாசுரப் பசியுடன் அதன் மீது அவர் பாய்ந்து விழுந்து பிடுங்கவில்லை. அவர் என்ன தின்னிப் பண்டாரமா, இல்லை, உப்பில்லாத பத்தியக்காரன் ஊறுகாயைப் பார்த்தானாம் என்ற மாதிரி பரக்கா வெட்டியா? பத்ர லோக் ஆயிற்றே. வயிறு காயந்தாலும், மேன் மக்கள் மேன் மக்களே.

சுளையைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வாயருகே கொண்டு சென்றார். நிறுத்தினார். கனிந்த பலாச் சுளையின் சுகந்தத்தை அனுபவித்தார். மூச்சை இழுத்து விட்டார். பின் வாயைத் திறந்து சுளையின் நுனிப் பாகத்தை நாவின் நுனியால் தொட்டார்.

இத்தனையையும் அந்த ஜன்னலோர இளைஞன் கண்கள் விரிய, திறந்த வாய் மூடாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஒரு தேர்ந்த காதலன் எப்படி சாதுர்யத்தோடு மயிலிறகால் காதலியின் அங்கங்களைக் காலோடு தலை வருடி, யுகயுகாந்தரமாய் உறங்கிக் கிடந்த அவளுடைய பெண்மையைத் தட்டி எழுப்புவானோ, அதில் கிஞ்சித்தும் குறையாமல், சிறிது நேரத்தில் கபளீகரம் செய்ய இருக்கும் பலாச்சுளையை அதன் நிறம், மணம், சுவையின் முழு இன்பத்தையும் அனுபவிக்க ஓகில் பாபு மேற் கொண்டிருந்த படிப்படியான ஆயத்தங்களை வியந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். தந்திர எந்திர வித்தைகள் தெரிந்த, காவி தரிக்காத ஒரு சாமியாராக இருக்குமோ! இந்தப் பட்டிக் காட்டுப் பொன்னையாவிடமிருந்து கற்றுக் கொள்ளத்தான் எத்தனை எத்தனை விஷயங்கள் இருக்கின்றன! விந்தை மனிதரைப் பார்த்து வியந்து போனான்.

காதலன் காதலியின் கன்னத்தைச் செல்லமாகக் கடிப்பது போல் பலாச்சுளையின் நுனிப் பாகத்தை நோகாமல் மெல்லக் கடித்தார். தேன் சுரந்தது. மெல்ல மெல்ல முன்னேறினார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக, நிதானமாக, ஆனால் சர்வ நிச்சயமாகக் கடித்து முழுச் சுளையையும் மென்று விழுங்கினார். சுகமோ சுகம்! எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய் இறைவா என்று ஆண்டவனை ஏத்தினார். மெய் மறந்து புளகாங்கிதம் அடைந்தார். ஆனந்த பாஷ்பம் சொரிந்தார். 

மெய் மறந்து போயிருந்தவர் அடுத்த நகர்வுக்கு ஆயத்தமாவதற்கு முன்னால் கண்ணைத் திறந்து தன்னைச் சுற்றிய உலகை நோட்டமிட்டார். விரிந்த விழிகளும் திறந்த வாயுமாகத் தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த கொல்கொத்தா பாபுவைக் கண்டார், இவன் யார், எங்கிருந்து முளைத்தான் என்று ஒரு கணம் வியந்தார். இன்னொரு சுளையை எடுத்து அவனிடம் நீட்டினார். அவனோ தலையை ஆட்டி மறுத்து விட்டு ஜன்னல் பக்கம் திரும்பிக் கொண்டான். ‘ஓஹோ, வேதாளம் மறுபடி முருக்கை மரத்தில் ஏறிக் கொண்டு விட்டது’ என்று நினைத்துக் கொண்டார். இனி அவன் வெட்கத்தை விட்டுக் கேட்டாலும் கொடுக்கப் போவதில்லை என்று பீஷ்மப் பிரதிக்ஞை செய்து கொண்டார்.

இரண்டாவது சுளையின் மீது தன் முழு கவனத்தையும் செலுத்தியவர், முன்பு போலவே ஏகப்பட்ட முஸ்தீபுகளுடன் அதை ரசித்துச் சாப்பிட்டார். பிறகு மூன்றாவது, நான்காவது, என்று வரிசையாக ருசித்துப் பார்த்தார். சுவையில் எல்லாமே ஒன்றை யொன்று விஞ்சி நின்றன. கடைசியில் எஞ்சியவை பலாப்பழத்தின் தோலும் அதனுள்ளிருந்த கொட்டைகள் மற்றும் இதர சிதிலங்களுமே. எல்லாவற்றையும் ஜன்னல் வழியே தூக்கி எறிந்தார். தூய்மை இந்தியா இயக்கமெல்லாம் அப்போது கிடையாது.

கொல்கொத்தா போய்ச் சேர்ந்ததும், எந்த ராஜா எந்தப் பட்டணம் போனாலும் சரி, முதல் வேலையாக ஒரு நல்ல பழக் கடைக்குப் போய் ஒரு பெரிய பலாப்பழம் அருமை மகளுக்காக வாங்க வேண்டும் என்று சங்கல்பித்துக் கொண்டார். கணவன், மாமனார், மாமியாரோடு குடித்தனம் செய்யும் பெண் வீட்டுக்கு எதுவுமே வாங்காமல் வெறுங்கை வெங்கடப்பா என்று எப்படிப் போவது? 

வாயையும் கையையும் துடைத்துக் கொண்டு இருக்கையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தவரின் முகம் அடுத்த நிமிடம் வெளிற ஆரம்பித்தது. மறுபடியும் வயிற்றில் கொடகொடா சத்தம். இந்த முறை வித்தியாசமாக, வேகமெடுத்த ரயிலைப் போலத் தீவிர கதியை அடைந்தது. வயிறு வேறு ஊதிப் புடைத்துப் பருத்திருந்தது. நிறையச் சாப்பிட்டு விட்டோமோ என்று பயந்தார்.

நல்ல வேளையாக, ரயில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வேகத்தைக் குறைத்து ஏதோ ஒரு தக்கிணியூண்டு ஸ்டேஷனில் நின்றது. கார்டுக்குச் சாய் குடிக்க வேண்டுமோ என்னவோ? ஒரு வேளை, அது அவர் சொந்த ஊராகக் கூட இருக்கலாம். அதோ, தூரத்தில் ஒரு பெண் கையில் தூக்குச் சட்டியுடன் ஓடி வந்து கொண்டிருக்கிறாளே. கார்டுடைய மனைவியாகத்தான் இருக்க வேண்டும். கணவனுக்கு மதிய உணவைக் கொடுப்பதற்காக வந்து கொண்டிருக்கிறாள் போலிருக்கிறது. ஆதாயமில்லாமல் செட்டியார் ஆற்றோடு போவாரா என்ன?   

வயிற்று உபாதைக்கு நடுவிலும், வியவஸ்தை கெட்ட மனம் மட்டும் அலை பாய்வதை நிறுத்த மாட்டேன் என்கிறது. 

இருப்பினும், ‘என்னவாயிருந்தால் எனக்கென்ன, எலிப் புழுக்கைக்கு மதிப்பென்ன?என் கஷ்டம் எனக்கு’ என்று ஓகில் பாபு ரயிலில் இருந்து இறங்கி ரயில்வே ஸ்டேஷன் கழிவறையை நோக்கி ஓட முடியாமல் ஓடினார். அந்தக் கஷ்ட காலமோ, அவரது ரயில் பெட்டியிலிருந்து எவ்வளவு தள்ளியிருக்க முடியுமோ, அதையும் தாண்டி பிளாட்ஃபாரத்தின் ஒரு கோடியில் இருந்தது. ரொம்ப வேகமாக ஓடினால் வழியிலேயே இசகு பிசகாக ஏதாவது நேர்ந்து விடுமோ என்று அச்சமாக வேறு இருந்தது. மெதுவான ஓட்டமும், வேகமான நடையுமாக விரைந்தார் தன் இலக்கை நோக்கி.

மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு கனத்த வயிற்றுடன் கஷ்டப்பட்டு  உட்கார்ந்தவர், ‘அப்பாடா’ என்று சொல்ல  ‘அப்…’ என்று ஆரம்பித்து “…பாடா” என்று முடிக்கும் முன்னே,
கார்ட் விசில் ஊதி விட்டார். அவருக்கு என்ன அவசரமோ? கொல்கொத்தாவில் எந்தக் கோட்டையைப் பிடிப்பதற்காகப் போய்க் கொண்டிருந்தாரோ, யாருக்குத் தெரியும்?

இதேதடா கிணறு வெட்டப் பூதம் கிளம்பிய கதையாகி விட்டதே என்று, கால் கழுவிக் கொள்ளப் பைப்பைத் திருகினால், அது கார்க்கோடகன் மாதிரி புஸ்ஸ் என்று வெப்பமான காற்றை வெளியேற்றியது. “கால் கழுவத் தண்ணீர் கிடையாதா, என்ன செய்வேன்? அட தேவுடா, ரயில் வேறு போய்விடுமே” என்று புலம்பிக் கொண்டே கழிவறையிலிருந்து வில்லில் இருந்து புறப்பட்ட அம்பு மாதிரிப் புயலெனக் கிளம்பினார். ஒரு கையில் கறையாகி விடாமல் இருக்க வேண்டுமே என்ற கவலையில் தூக்கிப் பிடித்த வேட்டி. இன்னொரு கையிலோ கழிவறை லோட்டா(குவளை). இந்தக் கோலத்தில், ஓடிக் கொண்டே, “நிறுத்துங்கோ ஜி”, “ஸ்டாப்”, “ரோக்கே” என்று வாய்க்கு வந்த மொழிகளில் எல்லாம், கிளம்பி விட்டிருந்த ரயிலை நிறுத்தும்படி கார்டிடம் கெஞ்சினார். கைகளை முடிந்த வரை காற்றாடி மாதிரி ஆட்டி ஆட்டி, அவர் கவனத்தைத் தன் பக்கம் திருப்ப முயன்றார்.

இவர் பக்கமே திரும்பிப் பார்க்காத கார்டோ, விசிலை விரைவாக அடிக்க, ரயில் இன்ஜின் தன் பங்குக்கு ஆயிரம் யானைகளின் பிளிறல் ஒன்று சேர்ந்தாற் போல் அலற, ஓகில் பாபுவின் தீனமான அபயக் குரல் நாராச ஓசைகளின் சங்கமத்தில் கடலில் கரைத்த பெருங்காயமாய் அமுங்கிப் போனது.

கேட்க நாதியின்றி, உதவ யாருமின்றி, புயல் காற்றில் வேரறுந்த ஆல மரம் போல வேட்டி தடுக்கி விழுந்தார் ஓ.பாபு. வேட்டி ஒரு பக்கம், லோட்டா ஒரு பக்கம் என்று சிதற, நட்ட நடுவே பிறந்த மேனிக்கு, சிலுவையில் அறைந்தாற் போன்ற கோலத்தில், ஊர் பேர் தெரியாத ரயில் நிலைய ப்ளாட்ஃபார்மில் கிடந்தார் நம் கதையின் நாயகன். இந்த அநியாயத்தைக் கேட்க யாருமே இல்லையா என்று நியாயமாகக் கேட்டிருக்க வேண்டிய, ஆனால் கேட்க ஆளில்லாததால் கேளாத கேள்விக்கு, ‘ஏனில்லை, நாங்கள் இருக்கிறோம்’ என்று பதில் கூறுவது போல எங்கிருந்தோ வந்து கூடியது ஒரு சிறிய கூட்டம்.

ஆண்கள் ஒரு அரை வட்டமாகச் சுற்றி நின்று தங்கள் வாழ்க்கையில் அதுவரை கண்டிராத ஒரு விசித்திரக் காட்சியைக் கூர்ந்து கவனித்து ஆராயத் தலைப்பட்டனர்.

“ஹரே ராம், யே க்யா ஹோ கயா, பாய்?”
“இன்னாபா ஆச்சு?”
“உசுரு இருக்கா பாருங்கோ ஜி”
“யாராவது வைத்தியரைக் கூப்பிடுங்கோ ஜி”

“அட தள்ளுங்கப்பா, நாங்க மட்டும் பாக்க ஓணாமா” என்று சிலர் முண்டியடித்து முன்னே வர முயன்றனர்.

பெண்களோ சிறிது தூரத்தில் அவர்களுக்கே உரிய வெட்கத்தோடு நின்று கொண்டு, “உய் மா…கோர் கல்யுக் ஆ கயா ஹை ஜி”,
“தையா ரே தையா… இது என்ன அலங்கோலம்.  ஆனால் பாவம், பெரிய குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மனுசன் மாதிரிதான் தெரியுது. ராம் ராம் ராம்” என்றெல்லாம் ஆளுக்கு ஆள் தங்கள் அதிர்ச்சியையும் பரிதாபத்தையும் வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர்.

சில இளம் பெண்கள் தங்களுக்குள் ஜாடை மாடையாக ஏதோ ரகசியம் பேசி ‘களுக்’ என்று சிரித்தனர். முரண்டு பிடித்த சிறுமிகளைப் பார்க்க விடாமல் தடுத்துத் தாய்மார்கள் கடிந்து கொண்டார்கள்.

அதே சமயம், பெண்கள் கூட்டம் அருவருப்பை முகத்திலும் குரலிலும் காண்பித்துக் கொண்டே, எதற்கும் இருக்கட்டும் என்பது போல  எட்டி எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

கால்சட்டை போட்டிராத ஐந்து வயது சிறுவன் ஒருவன், ஒரு முறை தன்னைக் குனிந்து பார்த்துக் கொண்டு விட்டு, ஓ.பாபுவை ஒரு லுக் விட்டான். இரண்டு மூன்று முறை மாறி மாறிப் பார்த்து விட்டு,  “அம்மா, அது என்ன?” என்று ஓ.பாபு பக்கம் கையைக் காட்டித் தன் தாயிடம் ஏதோ கேட்டான். கூட்டம் ‘கொல்’ என்று சிரித்தது. அந்தப் பெண் பையனைத் தூக்கி இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு, நாண மிகுதியால், ஓட்டமும் நடையுமாக  இடத்தைக் காலி செய்தாள்.

மொத்தத்தில், ஆண்களும், பெண்களும், சிறுவர் சிறுவர் சிறுமிகளுமாக, அந்த இடம் ஒரு கிராமீயத் திருவிழாக் கோலம் பூண்டது. பஞ்சு மிட்டாய்க்காரனும் பலூன் விற்கிறவனும்தான் பாக்கி. சாதாரண நாட்களில் ஓரிரு பயணிகளைத் தவிர யாருமின்றி வெறிச்சோடிக் கிடக்கும் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இத்தனை ஜனங்கள் எங்கிருந்துதான் ஒன்று கூடினார்களோ? 

“விலகு, விலகு, விலகுங்கய்யா… டேசன் மாஸ்டர் வரார் இல்ல” என்று அலுத்துக் கொண்டே  அதட்டியவாறு, ஸ்டேஷன் மாஸ்டரின் வருகைக்குக் கட்டியம் கூறியவாறு வந்தான் அவருடைய எடுபிடி முன்னி லால்.

மெதுவே வந்து, எட்டிப் பார்த்த ஸ்.மா, “சிவ சிவ” என்று கூறிக் கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டார். ரயில் என்ன, ப்ளாட்ஃபாரத்தில் ஏறி யாரையும் முட்டித் தள்ளி விட்டதா? 

‘இந்தக் குண்டனுக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை. அப்போ அந்த ரயிலுக்கு?’ அவர் கவலை அவருக்கு. சர்வீஸிலிருந்து ரிடையர் ஆவதற்கு ஓரிரு வருடங்களே இருக்கும் சமயத்தில் விபரீதங்களோ, அசம்பாவிதங்களோ நடக்காமல் இருக்க வேண்டுமே என்று அவர் வேண்டாத தெய்வமில்லை.

அவர் குறிப்பறிந்து, எடுபிடி முன்னி லால் ஓடிப் போய் எங்கிருந்தோ ஒரு அழுக்கு வேட்டியைக் கொண்டு வந்து, மல்லாந்து கிடந்த மலை போன்ற உருவத்தைக் காலோடு தலை போர்த்தினான். “அடச் சீ, முகத்தை மூடாதே” என்று அதட்டினார் ஸ்.மா.

தண்ணீர் கொண்டு வந்து முகத்தில் தெளித்தான் எடுபிடி. அதிர்ச்சியும் மயக்கமும் கலந்த உறக்க நிலையில், ஏதோ ஒரு வேற்று கிரகத்தில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்த ஓ.பாபு மெள்ளக் கண் விழித்தார். சுற்றி நின்ற கூட்டத்தைக் கண்டு மிரண்டவராய், ஹீனஸ்வரத்தில் “நான் எங்கே இருக்கிறேன்?” என்று கேட்டார்.

“கேட்டுட்டான்யா… கேட்டுட்டான்ய்யா” என்று கூறிக் கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவன் தன் கையை நீட்டினான். பந்தயத்தில் தோற்றுப் போன அவனுடைய சகா, அவன் கையில் ஒரு பீடியை வைத்து அழுத்தினான்.

தன் நிலைமையை உணர்ந்த ஓ.பாபு, சட் என்று எழுந்து உட்கார்ந்து, பின் பட்டென்று எழுந்து நின்றார். போர்த்தியிருந்த அழுக்கு வேட்டியால் இடுப்பைச் சுற்றிக் கட்டிக் கொண்டார்.

“கார்ட் எங்கே, எங்கே அந்த கார்ட்?” என்று உரத்த குரலெழுப்பினார்.

“கார்டு தோ கயா ஜி,  சாத் மே ரேல் காடி பி கயி” என்றான் எடுபிடி.

“என்னை விட்டுட்டு எப்படிப் போனார்? எப்படி என்னை விட்டுட்டுப் போனார்?”

“இதென்ன, ஒவ்வொரு கேள்வியையும் இரண்டிரண்டு தடவை கேட்கிறானே இந்த மனுஷன்” என்று குழம்பினார் ஸ்.மா.

“இப்படித்தான் ஜி” என்று ரயில் போன திக்கைக் காட்டிய எடுபிடியைச் சுட்டெரித்து விடுவது போல் முறைத்தார்.

“வாங்கோ ஜி, வாங்கோ” என்று அவரைத் தன் அறைக்கு அழைத்துக் கொண்டு போனார் ஸ்.மா.

எடுபிடி முன்னி லால் கூட்டத்தினரைப் பார்த்து “போங்கய்யா, போங்க. பஞ்சாயத்து முடிஞ்சது. சும்மாவாவது கூட்டம் கூடிக்கிட்டு” என்று அதட்டினான்.

அறைக்குப் போனதும் மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு, “வாஷ் ரூம் அந்தப் பக்கம்” என்று கை காட்டினார் ஸ்.மா.

“தண்ணி வருமா?” என்று விறைப்பாகக் கேட்டார் ஓ.பாபு.

“இருக்கு” என்று பதில் வந்தது.

“வருமான்னு கேட்டா, இருக்குன்னு பதில் சொல்றான். தண்ணியில்லாத கழிவறைகள் இருக்கும் ஸ்டேஷன் நடத்தும் இவன்களைத் தண்ணியில்லாக் காட்டுக்கு மாற்ற வேண்டும்” என்று ஒரு தார்மீகக் கோபத்துடன் எண்ணிக் கொண்டார்.

“காட்டறேன், இந்த ஓகில் பாபு யாரென்று இவங்க எல்லோருக்கும் காட்டறேன். முதலில் அந்தச் சனியன் பிடித்த கார்ட்…” என்று மனதுக்குள் கறுவிக் கொண்டார். உடனே “நான் யாரென்று காட்டறது இருக்கட்டும், ஊர் முழுவதுமே என்னை முழுக்கப் பார்த்து விட்டதே” என்று விசனித்தார். மானம், மரியாதை எல்லாம் சப்ஜாடாகக் கப்பலேறி விட்டதே! அட ராமா!

வாஷ் ரூமுக்குப் போய், அங்கே இருந்த வாளித் தண்ணீரில் கை, கால் சுத்தம் செய்து கொண்டு வந்த ஓ.பாபு “என்னுடைய பெட்டி, படுக்கை?” என்றார்.

தன்னுடைய எடுபிடியிடம் குசுகுசுவென்று பேசிக் கொண்டிருந்த ஸ்.மா “இந்த நாத்தம் பிடிச்சவன் போனதும், முதல் வேலையாக ஸ்டேஷன் முழுவதும் கங்கா ஜலத்தால் கழுவுய்யா” என்று ரகசிய உத்தரவு பிறப்பித்தார்.

ஓ.பாபுவிடம் “அடுத்த ஸ்டேஷனுக்கு ஃபோன் செய்திருக்கிறேன் ஜி. திரும்பி வரும் ரயிலில் நாளைக்கு அனுப்புவாங்க” என்று ஆறுதலாகக் கூறினார்.

“ஒரு கம்ப்ளெய்ன்ட் லெட்டர் கொடுக்கணும்” என்றவரிடம் ஒரு வெள்ளைத் தாளை நீட்டினார் ஸ்.மா.

வரிந்து கட்டிக் கொண்டு எழுதித் தள்ளினார் ஓ.பாபு. கார்ட் தன்னுடைய பரிதாபக் கோலத்தைக் கண்டு கொள்ளாமல், இரக்கமே இல்லாமல், அவசரப் பட்டு விசில் ஊதியதால் தனக்கு ஏற்பட்ட அவல நிலையை விவரித்து, தனக்காக ஐந்து நிமிடம் கூடக் காத்திராது அவசரப் பட்டு ரயிலைக் கிளம்பச் செய்ததற்காக கார்டுக்கு ஒரு பெரிய அபராதத் தொகையை விதிக்குமாறு ரயில்வே நிர்வாகத்திடம் விண்ணப்பித்துக் கொண்டார். அவ்வாறு செய்யாவிட்டால், பத்திரிக்கைகளுக்கெல்லாம் இந்தச் செய்தியைக் கொடுத்து ரயில்வே துறையையே நாற அடித்து விடுவேன், நார் நாராய்க் கிழித்து விடுவேன் என்று மிரட்டல் தொனியில் கடிதத்தை முடித்தார்.  கடிதத்தை ஒரு முறைக்கு இரு முறையாகப் படித்துப் பார்த்துப் பிறகு கையொப்பமிட்டார். கடிதத்தை ஆங்கிலத்தில் இவ்வாறு எழுதியிருந்தார்:

Date: 02 – 07 – 1909
Divisional Railway Officer,
Sahibgunj

Respected Sirs,

I am arrive by passenger train Ahmedpur station and my belly is too much swelling with jackfruit. I am therefore went to privy. Just I doing the nuisance, that guard making whistle blow or train to go off and I am running with lotaah in one hand and dhoti in the next when I am fall over and expose all my shocking to man and female women on platform.

I am got leaved at Ahmedpur station. This too much bad, if passenger go to make dung that dam guard not wait train five minutes for him. I am therefore pray your honour to make big fine on that guard for public sake. Otherwise I am making big report to papers.

Your’s faithfully Servant,
Okhil Chandra Sen

புகார்க் கடிதத்தை இரு கைகளாலும் பவ்யமாக வாங்கினார் ஸ்.மா. ஒரு கையால் மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு, முழுவதும் படித்தார். கடிதத்தில் தன்னைப் பற்றி எழுதியிருக்கவில்லை என்று அறிந்து மகிழ்ச்சி அடைந்தார். நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார். மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டே பெரு மூச்சு விடக் கஷ்டமாகத்தான் இருந்தது.  இருந்தாலும், செய்ய வேண்டியதைச் செய்துதானே ஆக வேண்டும்?  

அதே நேரம், ஓ.பாபுவின் ஆங்கில அறிவையும் அதில் அவருக்கிருந்த பாண்டித்தியத்தையும் அவரால் பாராட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை. காட்டானுக்குள் இப்படி ஒரு பண்டிதனா என்று மனதுக்குள் வியந்து போனார்.

“யுவர் இங்லீஷ் வெரி குட் ஜி” என்று பாராட்டினார்.

“இருக்கட்டும், இருக்கட்டும்” என்று பெருந்தன்மையுடன் பாராட்டை ஏற்றுக் கொண்ட ஓ.பாபு “ஒய் டாக் ஹேன்ட் ஹோல்ட் நோஸ்?” என்று சந்தேகத்துடன் கேட்டார்.

இந்தக் கேள்வியை எதிர்பார்த்திருக்காத ஸ்.மா “ஹி ஹி…  ஜலதோஷம் ஜி” என்று அசடு வழிந்தார். புகார்க் கடிதத்தில் தன் பெயரைச் சேர்த்து விடப் போகிறாரே என்ற பயத்தில், கெட்டியாகப் பிடித்திருந்த மூக்கைக் கை விட்டார்.

‘டேசன் மாஸ்டரும் காட்டான் பாபுவும் என்னமா இங்கிலீஸ்ல பேசிக்கிறாங்க’ என்று, அருகிலேயே நின்று அனைத்தையும் கவனித்துக் கொண்டிருந்த எடுபிடி முன்னி லால் வியந்தான்.

ஸ்.மா வுக்குத் தன் மேல் திடீரென்று தோன்றிய பெரு மதிப்பை உடனேயே  உபயோகித்துப் பலனடைந்து விட விரும்பிய ஓ.பாபு “ஒரு கப் சாய் கிடைக்குமா?” என்ற கேட்க நினைத்து, “ஒரு கப்” என்று ஆரம்பித்துக் கையைக் கொஞ்சம் நீட்டியதுதான் தாமதம், எடுபிடி முன்னி லால் தனக்கும் ஆங்கிலம் குச் குச் மாலும் ஹை என்று காண்பிக்க நினைத்து, பிளாட்ஃபாரத்தில் அநாதையாகக் கிடந்த லோட்டாவையும், வேட்டியையும்தான் கேட்கிறார் என்பதாகப் புரிந்து கொண்டான். ஓடிச் சென்று, கேட்பாரற்றுக் கிடந்த ‘காட்டான் பாபுவின் சொத்துக்களைக்’ கொண்டு வந்து நீண்டிருந்த அவர் கையில் வைத்து, ஏதாவது பக்ஷீஷ்(இனாம்) கிடைக்கும் என்று எதிர்பார்த்துத் தலையைச் சொறிந்து கொண்டு    நின்றான்.

அவரோ, தீடீரென்று தன் கையில் முளைத்த ஸ்டேஷன் கழிவறை லோட்டாவையும் கறை படிந்த வேட்டியையும் அருவருப்புடன் பார்த்தார். லோட்டாவில் ‘ஐயோ பாவம்’ என்று யாரோ பரிதாபப் பட்டுச் சில்லறைக் காசுகளைப் போட்டிருந்தனர்.

தாங்கொணாத ஆத்திரத்துடன் எழுந்தவர் ஒரு நீண்ட மூச்சை இழுத்து விட்டு, விஸ்வரூபம் எடுக்காத குறையாக, தன் முழு ஆகிருதியையும் உபயோகித்து, ஓங்கி உலகளந்தாற் போன்றதொரு குரலில், எடுபிடி முன்னி லாலை நோக்கிக் கர்ஜித்தார்.

“எட்டே கால் லட்சணமே, எமனேறும் வாகனமே, என்னதிது நான்சென்ஸ்? இதை நீயே வைத்துக் கொள். இல்லை, தலையைச் சுற்றித் தூர எறி. அத்தோடு நீயும் சேர்ந்து தொலை. என் கண் முன் நில்லாதே, யூ ப்ளடி பக்கர். வந்து விட்டான் அசிங்கங்களை எடுத்துக் கொண்டு, நீட்டி முழக்கிக் கொண்டு”.

விதிர் விதிர்த்துப் போனான் எடுபிடி முன்னி லால். அவன் எதிர்பார்த்தது என்ன? நடந்தது என்ன? பக்ஷீஷ் கிடைக்குமென்று நினைத்து வந்தவனைப் பச்சை மட்டையால் அடித்துத் தோலை உரித்து, உப்புக் கண்டமல்லவா போட்டுவிட்டார் இந்தக் காட்டான் பாபு. கூனிக் குறுகி, அறையை விட்டு வெளியேறியவனுக்கு இரண்டு விஷயங்கள் சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தன. ஒன்று, லோட்டாவில் கொஞ்சம் சில்லறை தேறிற்று.  இரண்டாவது, காட்டான் பாபு கோபித்துக் கொண்டாலும், இங்கிலீஷில் இரண்டு நல்ல வார்த்தையும்(!) சொன்னாரே. ‘நாலுக்கு ரெண்டு பழுதில்லடா, முன்னி லால்’ என்று தன்னைத் தானே தேற்றிக் கொண்டான்.

ருத்ர தாண்டவம் ஆடிய ஓ.பாபுவுக்கு, தான் வீட்டிலிருந்து ஃப்ளாஸ்கில் கொண்டு வந்திருந்த டீயை விருந்தினர்களுக்காக வைத்திருந்த கப்பில் ஊற்றிக் கொடுத்து அவரை ஆசுவாசப் படுத்தினார் ஸ்.மா.

“மீ கோ ஹோம்” என்றவரை, குதிரை வண்டி வரவழைத்து ஸ்டேஷன் வாசல் வரை சென்று அவர் ஊருக்கு  வழியனுப்பினார். நல்ல வேளை, ஓ.பாபுவின் ஊர் இவருடைய ஸ்டேஷனில் இருந்து அப்படி ஒன்றும் அதிகத் தொலைவிலில்லை. ரயிலில்தான் போக வேண்டும் என்றால், அவர் ஊர் பக்கம் செல்லும் ரயிலுக்காக அடுத்த நாள் வரை காத்திருக்க வேண்டும்.

அறைக்குத் திரும்பி வந்து, நாற்காலியில் களைப்புடன் உட்கார்ந்தார். “நல்ல வேளை, நான் பிழைத்துக் கொண்டேன். நௌக்ரி பச் கயி” என்று அவர் மனம் களி கொண்டு ஆடியது.

ஓ.பாபுவின் புகார்க் கடிதத்துடன், தன் பங்குக்கு இரண்டு பக்கத்துக்கு ஒரு ரிப்போர்ட் தயாரித்து இணைத்தார். ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையை, எவ்விதம் சாதுர்யமாகவும் நேர்த்தியாகவும் கையாண்டு நிலைமை கட்டு மீறிப் போகாது பார்த்துக் கொண்டது மட்டுமன்றி, ரயில்வே துறையின் பெயரையும் புகழையும் தான் எவ்வாறு  காப்பாற்றினார் என்பதையும் விவரமாக விளக்கி இருந்தார். அந்த ரிப்போர்ட்டுக்காகவே தனக்கு ஒரு மெடல் கிடைக்க வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டார்.  எடுபிடி முன்னி லாலைக் கூப்பிட்டு, “நாளை முதல் வேலையாக, இதை உயர் அதிகாரிக்கு  அனுப்பி விட வேண்டும்” என்று உத்தரவு பிறப்பித்தார்.

குதிரை வண்டியில் ஓ.பாபு வீட்டுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தபோது, காலையில் சந்தித்த கிராமவாசி எதிர்த் திசையில் இருந்து வந்து கொண்டிருந்தார்.

“என்ன, ஓகில் பாபு, என்ன ஆச்சு? ஊருக்குப் போகலையா?” என்று துக்கம் விசாரித்தார்.

“ஊருக்கும் போகலை, உண்டக் கட்டியும் வாங்கலை. போப்பா, வேலையைப் பாத்துக்கிட்டு”

காலையில் சுமுகமாய்ப் பேசிய மனுஷன் ஏன் இப்படி எறிஞ்சு விழறான்? சரி. ஆடு கொழுத்தால் என்ன, ஆனை கட்டி வாழ்ந்தால் என்ன, நம் பாடு நமக்கு என்று முதலில் நினைத்தவருக்கு, மனம் ஒப்பவில்லை. நிச்சயம் ஏதாவது விஷயம் இருக்கும். விசாரித்துக் கண்டு பிடித்து விட வேண்டும் என்று நிச்சயித்துக் கொண்டார் கிராமவாசி.

வீட்டு வாசலில் வண்டிச் சத்தம் கேட்டதும் யார் வந்திருக்கிறார்கள் என்று எட்டிப் பார்த்த ஓ.பாபுவின் தர்ம பத்னி ஆச்சரியமும் உவகையும் ஒருங்கே அடைந்தாள்.  “என்ன ஆச்சு, ரயிலைத் தவற விட்டு விட்டீர்களா?”

“ரயிலையும் தவற விடவில்லை. ரங்க ராட்டினமும் ஆட வரவில்லை. எல்லாம் என் தலை எழுத்து. மானம், மரியாதை எல்லாம் போச்சு. கப்பலேறிப் போயே போச்சு. இனி ஊருக்குள் எப்படித் தலை காட்டுவேன்?” என்று உணர்ச்சிகள் நெஞ்சை அடைக்க, தழுதழுத்த குரலில் கூறினார்.

உள்ளே வந்து ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்தவரிடமிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விஷயத்தைக் கறந்தாள்.

“ப்பூ! இவ்வளவுதானா? நான் என்னவோன்னு நினைச்சு பயந்துட்டேன். ஊர்ல உலகத்துல நடக்காததா? இப்படித்தான் பாருங்கோ, எங்க ஊர்ல…” என்று ஆரம்பித்தவளைக் கையமர்த்தினார்.

“அம்மா, தாயே, சந்திலே சிந்து என்று நீ உன் பிறந்த வீட்டுப் பெருமையை ஆரம்பிச்சுடாதே” என்றவர் எழுந்து நின்றார்.

“நான் போய் ஸ்நானம் பண்ணி விட்டு வருகிறேன்” என்று கிணற்றடிக்குப் போனார். வாளி வாளியாக நீரை இறைத்துத் தலையில் கொட்டிக் கொண்டார். கரகரவென்று தேய்த்துக் குளித்தார். ஏழேழு ஜன்மத்து அழுக்குப் போகும்படி தேய்த்துக் குளித்தார். அவர் மனைவி வந்து, “போதும். வாங்கோ ஜி” என்று கூப்பிடாவிட்டால், கிணற்றுக்குள்ளேயே கூட குதித்து இருப்பார்.

உள்ளே வந்தவர், “நான் அவிழ்த்துப் போட்டிருக்கும் துணிகளைப் பெட்ரோல் ஊற்றிக் கொளுத்திவிடு. நம் குடும்பத்தைப் பிடித்த பீடை ஒழிந்து போகட்டும்” என்றார்.

மனைவி அன்போடு பரிமாறிய மாசேர் ஜோல்-ஐ ஒரு பிடி பிடித்து விட்டு, அலுப்புத் தீர ஒரு குட்டித் தூக்கம் போடலாம் என்று படுத்தவர் மறு நாள் மத்தியானமாகத்தான் கண் விழித்தார். உறங்குவதற்கு முன், பலாப் பழம் சாட்சியாக ஒரு உறுதி எடுத்துக் கொண்டார். ஊரிலே எந்தப் பயலாவது நேற்று நடந்த சம்பவத்தைப் பற்றிக் கேட்டால், அவன் மண்டையை உடைத்து மாவிளக்குப் போடாமல் விடுவதில்லை என்பதுதான் அது. 

உறங்கி விழித்தவர் நடந்த எல்லாவற்றையும் பொய்யாய்ப் பழங் கனவாய் மறந்து போனார்.

மங்களம், சுப மங்களம்

இதுதான் கதையா? பலாப் பழமாம், ஓகில் பாபுவாம், கப்பலேறிய மானமாம். எதுவும் ஒன்றோடு ஒன்று ஒட்ட வில்லையே என்கிறீர்களா? சற்றுப் பொறுங்கள்.

இந்தப் பலாப்பழ கதையைச் சொன்னவர்கள், கேட்டவர்கள், வாசித்தவர்கள் அனைவருக்கும் ஓ.பாபுவுடன் ஒரு நெருங்கிய சம்பந்தம் இருக்கிறது.

இது என்ன புதுக் கரடி?

சம்பந்தம் என்றால் ‘ஆச்சானுக்குப் பீச்சான், மதனிக்கு உடன் பிறந்தான், நெல்லுக் குத்துகிறவளுக்கு நேர் உடன் பிறந்தான்’ என்பது மாதிரி சம்பந்தம் இல்லை. டைரக்ட் கனெக்ஷன்.

ஓகில் பாபுவின் புகார்க் கடிதத்தை வெகு சீரியசாக எடுத்துக் கொண்ட பிரிட்டிஷ் ராஜாங்கம், இனி ஒவ்வொரு ரயில் பெட்டியிலும் கழிவறை வசதி இருக்க வேண்டும் என்ற ஆணை பிறப்பித்தது.

என்னது, அது வரை ரயிலில் கழிவறை கிடையாதா?

கிடையாது. அதனால்தானே இந்தப் பலாப் பழ காவியமே பிறந்தது!

வெள்ளைக்காரன்னா வெள்ளைக்காரன் தான்யா. எவ்வளவு விரைவாக நடவடிக்கை எடுத்திருக்கிறான் என்று ரொம்பவே புளகாங்கிதம் அடைந்து விடாதீர்கள்.

வெள்ளைக்காரன் வெள்ளைக்காரன் தான் என்றாலும், இந்தியர்களை அவன் அடிமைகளாகத்தானே பார்த்தான். ரயில் கழிவறை லோட்டாவைச் சங்கிலியால் பிணைத்துக் கட்டி விட்டான். அவ்வளவு நம்பிக்கை இந்தியர்கள் மீது!

ஓ. பாபு மட்டும் இல்லையென்றால், நீங்களும் நானும் இன்றைக்கும் ஒரு கையில் தூக்கிப் பிடித்த வேட்டியும் இன்னொரு கையில் ஸ்டேஷன் கழிவறை லோட்டாவுமாக ரயில்வே ஸ்டேஷன் பிளாட்ஃபாரங்களில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஓடிக் கொண்டிருப்போம். அந்தக் கண் கொள்ளாக் காட்சியை ஒரு கணம் மனக் கண்ணில் கண்டு, பிறகு தீர்மானியுங்கள் ஓ.பாபுவுக்கு நாமெல்லோரும் எவ்வளவு நன்றிக் கடன் பட்டிருக்கிறோமென்று.

கதை சொல்லும் நீதி:
ஆங்கிலம் வருகிறதோ இல்லையோ. ஹிந்தி ‘ஏக் காவ் மே ஏக் கிசான் ரகு தாத்தா’ ரேஞ்சுக்குத்தான் தெரியும் என்றாலும் சரி. சொல்ல வந்ததைத் தெரிந்த பாஷையில் சொல்லி விடுங்கள் ‘ஒய் திஸ் கொல வெறி டீ’ மாதிரி. நீதிக்காகப் போராடுங்கள். வெற்றிக் கனி உங்கள் இதயக் கனி ஆகிவிடும்.  

பின் குறிப்பு: ஓகில் பாபுவின் புகார்க் கடிதத்தின் ஒரிஜினல், தலை நகர் தில்லியில் உள்ள ரயில்வே மியூசியத்தில் இன்றும் பார்வையாளர்களின் பார்வைக்காகப் பாதுகாக்கப் பட்டு வருகிறது. அதைப் பார்த்து வியப்பதற்காகவாவது சலோ தில்லி!

• 
  
• 
  

பூட்டிய அறைக்குள்......

 

Where is my train

 ரயிலில் பயணிப்பவர்களுக்குக் குறிப்பாகப் புதிய வழியில் பயணிப்பவர்களுக்குத் தேவையான செயலி (App) Where Is My Train.

Where Is My Train

 ரயிலில் பயணிப்பவர்கள் இறுதி நிறுத்தத்தில் இறங்குபவர்கள் என்றால், எந்தக்கவலையும் இல்லை.

ஆனால், நடுவில் இறங்க வேண்டும் என்றால், வரும் நிறுத்தம் எப்போது வரும்? தவற விட்டுவிடுவோமோ என்ற சந்தேகத்துடன் நிம்மதியற்ற நிலையிலேயே இருப்போம்.

இப்பிரச்சனையைத் தீர்க்க Where Is My Train செயலி உதவுகிறது.

பயன்கள் என்ன?

 •எந்த நிறுத்தத்தில் உள்ளோம், எங்கே சென்று கொண்டுள்ளோம்.

• ஒவ்வொரு நிறுத்தத்தையும் ரயில் எப்போது அடையும்.
• செல்லவேண்டிய நிறுத்தத்துக்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகும்.
• நிறுத்தம் வந்தால், அலாரம்.
• நிறுத்தம் வருவதற்கு முன்பு எவ்வளவு நிமிடங்கள் முன்பு அலாரம் அடிக்க வேண்டும்.
• இணையம், GPS இல்லாமலும் பயன்படுத்தலாம் (Cell Tower வழியாக)
• பேட்டரி பயன்பாடு குறைவு.
• Lock screen ல் விவரங்களைக் காணலாம்.
• இவையல்லாது ரயில் புறப்படும் நேரம், PNR தகவல்கள் உட்பட பல்வேறு தகவல்களைப் பெற முடியும்.

செயலி தமிழிலும் உள்ளது.

Android க்குத் தரவிறக்கம் (டவுன்லோடு) செய்ய இங்கே செல்லுங்கள்

இவ்வளவு சிறப்பான செயலி iOS க்கு இல்லையென்பது வருத்தமளிக்கும் செய்தி. இந்தியாவை சார்ந்த பெரும்பாலான செயலிகள் iOS க்கு இருப்பதில்லை.

இச்செயலியை கூகுள் கையப்படுத்திவிட்டது குறிப்பிடத்தக்கது.

பயிரில் 'களை'

 🤔🤔

🤔சிறுநீர் கழிப்பது பற்றி.........🚶

 *சிறுநீர் கழிப்பது பற்றி நாம் பெரிதாக அறியாத 15 உண்மைகள்!*

*மருத்துவம், வாழ்க்கை முறை*

நம் உடலில் தேவையானவற்றை ஊட்டச்சத்தாக, கொழுப்பாக பிரித்து எடுத்த பிறகு, வேண்டாதவற்றை உடல் மலமாகவும், சிறுநீராகவும் வெளியேற்றுகிறது.

மலம், மற்றும் சிறுநீர் உடலுக்கு வேண்டாதவை என்ற போதலும், ஒருவரது உடல் நலம் எப்படி இருக்கிறது?

அவரது ஆரோக்கியம் சீர்குலைந்து வருகிறதா?

ஒருவரது உடலில் என்ன நோய் தொற்று அல்லது நோய் தாக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை மலம் மற்றும் சிறுநீரில் ஏற்படும் மாற்றங்களை வைத்து கண்டறிய முடியும்!

#இதையும்_படிங்க:

நீங்கள் சிறுநீரை அடக்குபவரா? அப்ப கட்டாயம் இத படிங்க…

இனி, சிறுநீர் கழிப்பதில் இருந்து நாம் தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டிய சில உண்மைகளை பற்றி பார்க்கலாம்…

*உண்மை 1*

ஒருநாளுக்கு ஒருவர் 

7 முறை வரை சிறுநீர் கழிப்பது சாதாரணமாகும். இதை காட்டிலும், மிக குறைவாக அல்லது அதிகமாக சிறுநீர் கழிப்பது உங்கள் ஆரோக்கியத்தில் ஏதோ மாற்றம் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதன் அறிகுறி.

*உண்மை 2*

நீங்கள் ஆரோக்கியமாக இருக்கிறீர்கள் என்றால் குறைந்தபட்சம் 7 நொடிகளாவது சிறுநீர் கழிப்பீர்கள். மிக அவசரமாக சிறுநீர் கழிப்பது போன்ற உணர்வு இருந்தும் 2 நொடிகள் மட்டும் சிறுநீர் கழிக்கிறீர்கள் என்றால் நீங்கள் ஏதோ தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளீர்கள் என அர்த்தம்.

*உண்மை 3*

முதிர்ச்சி அடைந்த ஓர் நபரின் சிறுநீர்ப்பை 300 – 500 மி.லி அளவிலான சிறுநீரை அடக்கி வைத்துக் கொள்ள இயலும்

*உண்மை 4*

ரோமர்கள் அவர்களது சிறுநீரை கொப்பளிக்கும் பழக்கம் கொண்டிருந்தனர். சிறுநீரில் இருக்கும் அமோனியா பற்களை வெள்ளையாக வைத்துக் கொள்ள உதவும் என அவர்கள் எண்ணினார்.

*உண்மை 5*

உங்கள் சிறுநீரின் நிறத்தை வைத்தே உங்கள் உடல்நிலையை பற்றி அறிந்துக் கொள்ள முடியும்.,

வெள்ளை (சுத்தமாக) – நீர்ச்சத்து அதிகமாக இருக்கிறது.

வெளிறிய மஞ்சள் – போதுமான அளவு நீர்ச்சத்து

மஞ்சள் – உடலில் நீரச்சத்து குறைந்து வருகிறது.

பிரவுன் – கல்லீரல் தொற்று / பழைய இரத்தம்.

சிவப்பு / பின்க் – தூய இரத்தம் சிறுநீரில் கலந்துவருகிறது / சிறுநீரக கோளாறு / புற்றுநோய்.

நீலம், பச்சை – தவறான மருந்துகள் உட்கொள்ளுதல் / உணவில் அதிகப்படியான சாயம் கலப்பு

*உண்மை 6*

சிறுநீர் கழிக்கும் போது இனிப்பு வாசனை வருகிறது எனில், உங்களுக்கு நீரிழிவு / சர்க்கரை நோய் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதன் அறிகுறி.

*உண்மை 7*

சிறுநீர் மிகவும் துர்நாற்றம் வீசுகிறது எனில், சிறுநீரகத்தின் வழியாக க்ளூகோஸ் மற்றும் புரதம் அதிகப்படியாக வெளியேறுகிறது என்று அர்த்தம்.

*உண்மை 8*

மருத்துவர்கள் ஒளிகுர்யா (oliguria) எனும் ஓர் நிலை இருக்கிறது. இது, நீங்கள் போதுமான அளவு சிறுநீர் கழிப்பது இல்லை என்பதை வெளிக்காட்டுகிறது என்கின்றனர்.

*உண்மை 9*

நாம் கழிக்கும் சிறுநீரில் சோடியம், பொட்டாசியம் மற்றும் க்ளோரைட் போன்ற 3000 வகையிலான கூறுகள் இருக்கின்றன.

*உண்மை 10*

டூனா, காரமான உணவுகள், காபி போன்ற உணவுகளை அதிகமாக உட்கொள்வதால் உங்கள் சிறுநீரின் நாற்றத்தில் மாற்றம் உண்டாக்கும்.

*உண்மை 11*

காட்டில் அல்லது ஆட்கள் இல்லாத இடத்தில் தொலைந்து போனாலோ, கையில் நீர் இல்லாத சமையத்தில் சிறுநீரை அருந்தலாம் என சிலர் கூறுவதுண்டு. ஆனால், இது தவறு. சிறுநீரில் இருக்கும் அதிகப்படியான உப்பு, உடலில் நீர் வறட்சி உண்டாக காரணியாக அமையும்.

*உண்மை 12*

Parauresis எனப்படுவது சிறுநீர் கழிக்க வெட்கப்படும் நிலை ஆகும். அருகில் யாரேனும் இருந்தால் சிலர் சிறுநீர் கழிக்க சங்கோஜப்படுவார்கள்.

*உண்மை 13*

நீச்சல் குளத்தில் குளிக்கும் போது கண்கள் சிவப்பது குளோரின் காரணத்தால் அல்ல. நீச்சல் குளத்தில் அதிகமாக சிறுநீர் கலப்பு ஏற்பட்டிருப்பதால்.

*உண்மை 14*

குழந்தைகள் கருப்பையில் இருக்கும் போதே சிறுநீர் கழிக்க துவங்கிவிடுவார்கள்.

*உண்மை 15*

காலையில் முதன் முறை கழிக்கும் சிறுநீரில் அமிலத்தன்மை அதிகமாக இருக்கும். இதை ஆங்கிலத்தில் மார்னிங் பீ என்று கூறுகின்றனர்.